Εργασία σε όρθια θέση και εργασία σε  ύπτια θέση

Στη διάρκεια της συνεδρίας ο μαθητής μαθαίνει να δίνει στον εαυτό του νοητικές οδηγίες πριν, κατά την διάρκεια και μετά την κίνηση ώστε να εξουδετερώσει τη συνήθη τάση να κινείται με τρόπο ακατάλληλο και επιβλαβή. Οι συνεδρίες συχνά χωρίζονται σε μια περίοδο εργασίας σε όρθια θέση και σε κίνηση, και σε μια περίοδο εργασίας σε ύπτια θέση και σε συγκεκριμένη στάση, πάνω σε τραπέζι.

Εργασία σε όρθια θέση και σε κίνηση

Στην διάρκεια των πρώτων μαθημάτων, ο δάσκαλος ελέγχει πώς ο μαθητής στέκεται όρθιος, κάθεται και σηκώνεται. Ο μαθητής μαθαίνει να δέχεται τις ρυθμίσεις και τους χειρισμούς του δασκάλου χωρίς να παρεμβαίνει στην εκτέλεση των κινήσεων. Μαθαίνει με αυτό τον τρόπο να αναστέλει την πρόθεση του να εκτελέσει μια κίνηση, ή την επιθυμία να προβλέψει τις χειριστικές οδηγίες του δασκάλου που έχουν σκοπό να εμποδίσουν όλες τις ανεπιθύμητες νευρομυϊκές δραστηριότητες. Με αυτό τον τρόπο ο δάσκαλος μπορεί να επιφέρει τις απαραίτητες αλλαγές προς μια καλύτερη αντίληψη του εαυτού.

Παράλληλα ο μαθητής μαθαίνει να δίνει στον εαυτό του νοητικές οδηγίες που θα επιτρέψουν στο σώμα του να οργανωθεί σωστά και να αποφύγει την σύμπτηξη ή το τέντωμα την στιγμή που αλλάζει στάση ή κατά την προετοιμασία ή την έναρξη μιας κίνησης. Αυτές οι νοητικές εντολές επιτρέπουν την σταδιακή αφομοίωση ενός νέου τρόπου χρήσης του εαυτού.

Ο μαθητής μαθαίνει να δέχεται τις αισθήσεις που είναι διαφορετικές από αυτές που γνωρίζει συνήθως, σωματικές ή άλλες, που μπορούν να εμφανιστούν από την στιγμή που χρησιμοποιούμε διαφορετικά το σώμα. Μαθαίνει επίσης να μην αντιδρά στον φόβο του αγνώστου που συνεπάγεται τον κίνδυνο να επιστρέψει στις προηγούμενες συνήθειες κίνησης και χρήσης του εαυτού.

Τελικά, ο μαθητής μαθαίνει να μην παραμένει αδρανής ως προς τις νέες εμπειρίες αλλά να καλλιεργεί μια ανοιχτή νοοτροπία στάση που του επιτρέπει να αναδημιουργεί εκούσια τις απαραίτητες συνθήκες για την προσαρμογή του στην αλλαγή και μετά τα μαθήματα, στην καθημερινή επαγγελματική, καλλιτεχνική ή αθλητική ζωή.

Όταν αυτές οι τρεις διαδικασίες αφομειωθούν επαρκώς (αναστολή-κατέυθυνση-αποδοχή) γίνεται δυνατό να ασχοληθούμε με συγκεκριμένες εφαρμογές ή πιο ακριβείς κινήσεις που συνδέονται είτε με τον πόνο, είτε με δυσκολίες εκτέλεσεις ή αντίδρασης.

Επαναπροσανατολίζοντας τον συνήθη τρόπο του στις κινήσεις και τις αντιδράσεις του, ο μαθητής μαθαίνει να αναγνωρίζει και να βιώνει τις συνήθειες που μειώνουν την αποδοτικότητα, αυξάνουν την ένταση ή το άγχος και μπορεί να είναι ή να γίνουν αιτία πόνου. Μαθαίνει σταδιακά να αναστέλει τις βλαβερές συνήθειες και να δημιουργεί συνθήκες στον οργανισμό που επιτρέπουν μεγαλύτερη ελευθερία να ελέγχει τις κινήσεις και τις αντιδράσεις του.

Ένας νέος έλεγχος και χρήση του εαυτού – πιο φυσιολογική και πιο συνεπής με τις εκάστοτε δυνατότητες του ενδιαφερομένου – στις απλές δραστηριότητες της καθημερινής ζωής αποτελούν την αναγκαία βάση πριν να ασχοληθεί με πιο σύνθετες δραστηριότητες, όπως το παίξιμο ενός μουσικού οργάνου, τη βελτίωση της τεχνικής στο γκολφ ή το τένις, ή με πιο αγχωτικές δραστηριότητες, όπως η δημόσια ομιλία ή το κάθισμα για πολλές ώρες μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή. Ο μαθητής θα μάθει επίσης να ανακαλύπτει μόνος του, έξω από το μαθήμα και κατά τη διάρκεια των δραστηριοτήτων του, τί του προκαλεί ανεπάρκεια ή πόνο. Ο σκοπός της Τεχνικής Αλεξάντερ είναι να μάθει να κινείται και να αντιδρά καλύτερα σε κάθε δραστηριότητα, που σημαίνει ότι είναι ζωτικής σημασίας να συνεργαστεί κρατώντας τα μάτια ανοιχτά, και να μάθει να παραμένει όσο το δυνατόν περισσότερο συνειδητός και όσο το δυνατόν περισσότερο προσεκτικός κατά τη διάρκεια των συνεδριών.

Από αυτή την άποψη, είναι σαφές ότι ο στόχος δεν είναι να επιδιωχθεί μια αποφόρτιση που θα γίνει εύκολα χαλάρωση. Με άλλα λόγια, μια συνεδρία της Τεχνικής Αλεξάντερ δεν είναι μια συνεδρία χαλάρωσης, ακόμη και αν συχνά οδηγεί σε μια πραγματική αίσθηση ευημερίας.

Δεν είναι μια συνεδρία ασκήσεων ή κινήσεων, καθώς η επανάληψη των κινήσεων δεν αποτελεί εγγύηση για την καλή εκτέλεση τους. Ωστόσο οι συνεδρίες μπορεί να είναι κουραστικές, εν μέρει επειδή το σώμα οδηγείται να κινηθεί διαφορετικά και εν μέρει λόγω της διαφορετικής εστίασης που απαιτείται για να οδηγηθεί ο μαθητής στη δημιουργία των συνθηκών που επιτρέπουν την ανακατανομή του μυϊκού έργου.

Παρά το ενδιαφέρον της Τεχνικής Αλεξάντερ στο άτομο ως ψυχοσωματικό ον  μοναδικό και ολικό, το ψυχολογικό του παρελθόν δεν διρευνάται. Το σημείο εκκίνησης της εξερεύνησης του εαυτού είναι η ικανότητα της στιγμής να στρέψει το άτομο την προσοχή του προς μια καλύτερη ισορροπία και ένα καλύτερο συντονισμό. Η εργασία ξεκινά και επαναξεκινά πάντα εδώ και τώρα, για να προσεγγίσει την επόμενη στιγμή με άλλο τρόπο, σε καλύτερες συνθήκες αντίληψης και ελέγχου του εαυτού.

Τελικά, πρόκειται για την ανάπτυξη της έμφυτης ικανότητας να « αυτορυθμιζόμαστε » συνειδητά για να αποτρέψουμε τις κακές συνήθειες να εγκαθίστανται ασυνείδητα.

Εργασία σε ύπτια θέση (στο τραπέζι)

 Μέρος του μαθήματος είναι συχνά αφιερωμένο σε εργασία πάνω στο τραπέζι όπου ο μαθητής ξαπλώνει ενώ ο δάσκαλος ασχολείται με την αναίρεση των εντάσεων που παραμένουν στο σώμα. Σε αυτή την ύπτια θέση τα πρότυπα της σκέψης και των νευρομυϊκών εντάσεων είναι πιο εύκολα προσβάσιμα και επιλύσιμα. Ο δάσκαλος χρησιμοποιεί εδώ την ίδια μορφή ήπιου χειρισμού με εκείνη που χρησιμοποιεί σε κίνηση. Πρόκειται για απολύτως μη επεμβατικούς χειρισμούς οι οποίοι δεν εξαναγκάζουν σε κίνηση, αλλά μάλλον καλούν το νευρικό σύστημα να προτιμήσει μυϊκές αλλαγές που οδηγούν σε μια καλύτερη αίσθηση του εαυτού, επιτρέποντας στο σώμα να λυθεί, αντί να παραμείνει φυλακισμένο στις συνήθεις επιβλαβείς εντάσεις.

Επιπλέον, οι αλλαγές που η εργασία Αλεξάντερ επιφέρει σε όρθια θέση μπορούν να αφομοιωθούν πιο εύκολα από το σώμα σε αυτή τη ακίνητη θέση όπου ο μαθητής δεν επιστρέφει τόσο εύκολα στις συνήθεις και στερεότυπες αντιδράσεις του.

Σε ύπτια θέση, ο μαθητής δεν είναι παθητικός, με την έννοια ότι ακόμη και αν ο ίδιος αφήνεται, παραμένει σε μεγάλο βαθμό παρόν στον εαυτό του ώστε να διευκολύνει το έργο του δασκάλου. Η παρουσία αυτή είναι εγγύηση για την αφομοίωση των αλλαγών που συντελούνται στο σώμα του μαθητή. Ο μαθητής είναι παρών στις αλλαγές που λαμβάνουν χώρα χωρίς αντίσταση.

Ο μαθητής μαθαίνει να ξαπλώνει σε αυτή τη θέση και πέραν των μαθημάτων. Η τακτική πρακτική σε αυτή τη θέση φέρνει πραγματικά οφέλη. Το σώμα του μαθητή μαθαίνει να “αφήνεται” σε μια σκληρή επιφάνεια, οι μύες γύρω από τη σπονδυλική στήλη χαλαρώνουν και απελευθερώνουν τους μεσοσπονδύλιους δίσκους. Είναι μια θέση που αναζωογονεί εφόσον εξασκείται τακτικά. Επιπλέον επιτρέπει την επανέυρεση των σημείων αναφοράς σε περιόδους άγχους ή κούρασης.